De geschiedenis van de (Cuaren) tuna van Holland

Het begin is, zoals een van de oprichters Piet Schoenmakers zich herinnert, als volgt: Ruim veertig jaar geleden, in augustus 1964, brachten twee studievrienden van de Technische Universiteit Eindhoven de zomervakantie door in Spanje in Tossa de Mar, aan de Costa Brava.

‘Op een avond zagen we toevallig een kleine groep tuno’s die een paar Engelse meisjes een serenade brachten. De steegjes waren voornamelijk gevuld met Spanjaarden en een zee van toeristen met verbrandde gezichten, van de zon. Ook op balkons en achter ramen waren mensen te zien. De vrolijke en boeiende muziek trok deze mensen aan. Het was nogal een show!
Het publiek vroeg hen om “Triste y sola” te spelen, maar de Tuno’s zongen een ander lied tot teleurstelling van de Spanjaarden en van de Engelse meisjes. Op deze manier trokken de Tuno’s nog meer hun aandacht.
We wilden ook het gevraagde nummer horen. Er viel een totale stilte. Iedereen, toeristen en Spanjaarden en de Engelse meisjes waren doodstil en daarna zongen de tuno’s ‘Triste y sola (Verdrietig en alleen)’.

Het erg mooi gezongen geluid bracht ons allemaal naar een hoogtepunt dat eindigde in luid applaus. We waren erg onder de indruk.
In Lloret gaven enkele Spaanse meisjes ons een album met dit nummer en een ander genaamd ‘Debajo de tu ventana’.

Terug in Eindhoven besloot onze universiteit om de teksten van deze liedjes uit dat album op te nemen in de brochures voor nieuwkomers. Sommige Spaanssprekende vrienden schreven voor ons samen met de vertaling een fonetische versie om erachter te komen wat we zongen. We hebben dat plaatje zo vaak gedraaid dat je de andere kant bijna hoort, en we zingen het nog steeds.

Tijdens de ‘doop’ van de foeten (1ste jaars) werd ‘Triste y Sola’ het lied van het jaar 1964 en niet alleen van hen, maar van alle ouderejaars studenten. Iedereen kende het en wist hoe ze het uit volle borst moesten zingen.
Op de laatste avond van de ontgroeningsperiode mochten ze op het terrein van de Vereniging staan en zich presenteren. Met de hulp van een student hebben we een groep nieuwelingen voorgesteld om de vrouw van een zeer belangrijke Philips-bedrijfsleider een serenade te brengen. Het was een geweldige avond. We werden hartelijk ontvangen en de twee nummers die we kenden werden ‘a cappella’ gezongen. Ons enthousiasme werd beloond met veel applaus.

Dat was de eerste stap in het creëren van een tuna gebaseerd op een groep enthousiastelingen. De instrumenten ontbraken nog, maar we maakten ondertussen van de gelegenheid gebruik om zanglessen te volgen bij de koordirigent van de studentenkerk. De speciale kleding en capes van de tuno’s ontbraken ook nog, maar de donkerblauwe examenpakken waren ook versierd met een lint met de naam “Tuna Ciudad de Luz (Tuna van de lichtstad)”.
Enige tijd later ontvingen we onze tunopakken met hun capes en linten. Studenten die gitaar speelden, voegden zich bij de groep en begonnen de bandurria, de laut en de tamboerijn te leren.
Onze vrienden uit Madrid stuurden ons de Spaanse instrumenten, omdat we ondertussen waren bezocht door verschillende tunas, bijvoorbeeld die van de faculteit ICAI, Rechten, de faculteit Diergeneeskunde en de faculteit Bouwkunde, en we brachten serenades met hen in Nederland en toen we het bezoek in Madrid waren.

Sinds 1969 hebben we drie LP’s opgenomen, twee 45 toeren per minuut en 2 CD’s. Daarnaast hebben we veel optredens verzorgd in Eindhoven, Nederland.